Samira* is trotse moeder van een studerende zoon. Ze is ook mantelzorger van haar moeder van bijna 80. Het been van haar moeder is geamputeerd, ze heeft een protese en een wond aan haar ander voet. De thuiszorg komt dagelijks langs voor de verzorging. Samira helpt met boodschappen doen, wassen en gaat mee naar het ziekenhuis. Haar moeder is in Suriname geboren en de familiebanden zijn sterk. Ze gaat er elke dag naar toe.
De moeder van Samira woont helemaal aan de andere kant van de stad. Het duurt vaak bijna een uur om er met het openbaar vervoer te komen en dat kost ook nog eens veel geld. Sinds Samira geen baan meer heeft en leeft van haar werkloosheidsuitkering, hakken de buskaartjes flink in op haar budget. Ze heeft altijd een administratieve baan gehad, maar denk dat ze nu te oud en duur is voor werkgevers. Ze is de vijftig net gepasseerd en solliciteert zich suf.
Werk is belangrijk voor Samira, ze heeft nooit thuis gezeten en juist geleerd financieel zelfstandig te zijn. Toen ze werkloos werd, is haar uitgavenpatroon hetzelfde gebleven. Ze had verwacht snel weer aan de slag te kunnen, vond het belangrijk dat ze haar zoon financieel bleef ondersteunen en ze houdt van mooie kleren en spullen. Ze kocht alles wat ze wel of niet nodig had.
De sociale dienst raakte Samira’s papieren kwijt. Ze moest 6 weken wachten, kreeg geen uitkering en had wel elke week een gesprek. Na 6 weken moest ze weer een traject in van 6 weken. Ze kon haar huur, vaste lasten en zorgverzekering niet betalen en maakte schulden. Samira zag iedere week een ander gezicht. Ze had geen ruimte meer in haar hoofd om goed na te denken, was de hele tijd overspannen en bang.
De woningbouwvereniging verwees haar naar maatschappelijk werk en die vroegen haar of ze een vrijwilliger wilde, die haar zou helpen met de financiën. Het was fijn dat er één iemand kwam en niet allemaal verschillende personen, aan wie ze alles steeds opnieuw moest vertellen. Alle papieren lagen door elkaar. De vrijwilliger heeft eerst alles op orde gemaakt, ze kwam elke week langs en maakte kopieën. Toen kon ze eindelijk een voorschot krijgen en de huur betalen. Ook voor de andere achterstanden konden betalingsregelingen worden afgesproken.
De administratie doet Samira nu weer helemaal zelf. Als er een brief komt die ze niet snapt, kan ze een foto naar de vrijwilliger appen of mailen. Die belt dan of komt langs en geeft advies. Samira koopt nog maar weinig spullen: “Het is lopen, lopen, niet kijken”. Alleen wat ze echt nodig heeft, gaat mee in haar boodschappentas. Ze denkt er beter over na en blijft hard op zoek naar een nieuwe baan.
Jaren geleden interviewde Jansje 12 personen die ondersteuning hadden gehad van een vrijwilliger, om hun administratie en financiën te ordenen, overzicht en inzicht te creëren en (grotere) financiële problemen te voorkomen. Van de interviews zijn 12 verhalen gemaakt. In de Week tegen Armoede, van 11 t/m 17 oktober 2021, komt elke dag een verhaal online. Dit is het zevende deel. Hiermee krijgen armoede en financiële problematiek een gezicht. Hopelijk draagt dat bij aan meer begrip en bewustwording. Het kan tenslotte iedereen overkomen.
*Namen zijn gefingeerd.