We zitten samen aan tafel met een stapel ongeopende post. Dit is onze tweede afspraak. De vorige keer hebben we rustig kennisgemaakt met thee, de ordner doorgenomen met kasboek, voorbeeldbegroting en overeenkomst, en afgesproken dat ik als vrijwilliger ga ondersteunen bij het krijgen van overzicht in de financiën.
De hulpvrager – een alleenstaande moeder van twee kinderen – kwam via vroegsignalering bij de gemeente terecht. Er waren betalingsachterstanden op diverse vaste lasten. Een schuldhulpverlener kwam op huisbezoek. Er bleek geen overzicht te zijn van inkomsten, uitgaven en schulden. Een vrijwilliger zou kunnen helpen, stelde de schuldhulpverlener voor. Zo kwam ik in beeld, via de vrijwilligerscoördinator.
Samen beginnen we aan het openen van de enveloppen. De eerste brief: het energiecontract is beëindigd. De tweede: de netbeheerder kondigt afsluiting aan. “Heb je nog stroom?” vraag ik voorzichtig. “Ja hoor, kijk maar”, zegt ze terwijl ze de lamp boven de tafel aan en uit doet.
Samen bellen we de energieleverancier. De boodschap is duidelijk: het contract is beëindigd, de incassoprocedure loopt en ze kunnen niets meer doen. Wat nu? Ik denk aan de coördinator die ik altijd mag bellen. Maar mijn hulpvrager zegt: “We bellen de schuldhulpverlener. Hij was zo aardig en ik mocht zijn nummer opslaan.”
Dat blijkt een goed plan. De schuldhulpverlener heeft de gouden tip: sluit direct een nieuw contract af bij een andere leverancier. Binnen een half uur is het geregeld.
Die middag fiets ik met een opgelucht gevoel naar huis. Eén probleem is afgewend, één stap gezet. Volgende week zien we elkaar weer. De stapel post is nog niet weggewerkt, maar de samenwerking tussen de hulpvrager, de schuldhulpverlener en mij als vrijwilliger laat zien wat er mogelijk is. Samen enveloppen openen en actie ondernemen, daar begint het mee.
