De trein beweegt zich soepel door het vlakke landschap. Ik ben onderweg naar mijn pleegzusje, die al meer dan 25 jaar geleden een jaar bij ons in huis heeft gewoond. Mijn fiets gaat mee, want dan kan ik de terugweg naar huis fietsen. Mijn pleegzusje kan dan een stukje meefietsen. We hebben dat van de zomer ook gedaan en het was goed bevallen, om heerlijk keuvelend over de dijk te bewegen.
Dit keer is het anders. Vanuit de trein zie ik al aan de ribbels in de slootjes en de rietpluimen langs de kant dat het stevig waait. De mensen die zich op de fiets buiten wagen zijn goed ingepakt. Ze ploeteren voort of laten de pedalen juist vieren, afhankelijk van de kant die ze op fietsen. Ik realiseer me waar de wind vandaan komt en baal dat ik niet van tevoren de windrichting heb gecheckt. Ik zou dan de heenweg zijn gaan fietsen, om vervolgens de terugweg de trein te nemen. Nu kan ik niet meer terug. Ik denk aan de voordelen van tegenwind hebben. Het maakt je sterk, is goed voor je conditie en doorzettingsvermogen.
We drinken koffie in het appartement van mijn pleegzusje. Het gaat niet zo goed. Ze heeft zich ziek gemeld met burn-out klachten, veroorzaakt door het vele gepest van een oudere, mannelijke collega. Daarna kreeg ze te horen dat haar contract niet zou worden verlengd. De huur van het appartement is hoog en de spaarrekening is laag, door de aanschaf van een nieuwe fiets. De oude fiets werd gestolen voor de supermarkt. Er kwam iemand langs die de vele voordelen van een nieuwe elektrische fiets opsomde en een hoge korting beloofde.
Verleidingen weerstaan is moeilijk als je veel tegenwind hebt en je jezelf ook eens iets moois en nieuws wilt gunnen. Daarbij is het ingewikkeld om de financiën op orde houden als je vaak tijdelijke contracten hebt, je noodgedwongen moet verhuizen, wel of geen recht hebt op huur of zorgtoeslag. Het gaat niet altijd goed, maar mijn pleegzusje weet waar ze terecht kan met vragen of als ze hulp nodig heeft.
We besluiten niet over de dijk, maar langs de provinciale weg te fietsen. De wind, mijn piepende fiets en de muts die ik over mijn oren heb getrokken maken elk gesprek onmogelijk. Na 7 kilometer kondigt mijn pleegzusje aan dat ze terug gaat. Ze heeft vooruit gekeken, de accu is bijna leeg en kan haar nog precies 7 kilometer ondersteunen. We groeten elkaar en fietsen in tegenovergestelde richting van elkaar af. Niemand heeft altijd wind tegen.
Foto: Pixabay