Via een app voor mensen met geldzorgen word ik, als buddy, gekoppeld aan een vrouw. De hulp vindt in principe via de app plaats. Hulpvrager en buddy hoeven niet bij elkaar in de buurt te wonen, maar het toeval wil dat dit bij ons wel het geval is.
De vrouw heeft woningruil gedaan en is van een flatwoning naar een tussenwoning verhuisd. Ik ken zowel de flat als de wijk waar ze nu is komen te wonen. Ze vertelt dat ze geen overzicht meer heeft over haar financiën en schuldeisers. Ze maakt de post al maanden niet meer open. Haar postvak, beneden in de gang van de flat, heeft ze voor de verhuizing niet geleegd. Daar was geen tijd en ruimte voor. Hierdoor dacht ze even verlost te zijn van de stress die de post met zich meebrengt.
Als er echt niets meer bij kon en pas als er door de postbode of woningbouwvereniging geklaagd werd, opende ze haar postvak in de flat. Haar vriendin hielp haar dan om de enveloppen naar boven te brengen en te openen. Daarna was het aan haar om actie te ondernemen. Ze kan dat en wil het ook graag, maar toch lukte het niet.
Het postvakje van een tussenwoning is de brievenbus in de voordeur. De post valt op de deurmat. De hoeveelheid post die zich op de deurmat kan vormen is enorm. Je kan het aan de kant schuiven of eroverheen stappen, maar je blijft het zien. Het valt nauwelijks te negeren. Dat geldt ook voor de postbode, die elke middag vriendelijk groet.
We spreken af dat ik langskom als de vrouw de post heeft opgehaald bij haar oude adres. Hier gaan weken overheen. Zolang de post veilig in het postvak van de flat is opgeborgen lijkt er geen gevaar, geen dreiging, geen stress. Of toch wel? Zouden de nieuwe bewoners het postvak al open hebben gemaakt? Ik word gebeld als de vrouw post heeft gekregen op haar nieuwe adres. Een brief van een gerechtsdeurwaarder, over een rekening van jaren geleden. Als ik langskom heeft de vrouw de brief al open gemaakt en contact gezocht met de deurwaarder. De eerste stap naar een geordende administratie en meer rust is hiermee hopelijk gezet…
