“Heb je het nummer van de Voedselbank?”

Hanneke* woont met haar zoon in een knusse bovenwoning in een rustige buurt van een grote stad. Ze werkt in de supermarkt. Vanaf het balkon kijkt ze uit over een speeltuin, de ontmoetingsplek voor alle ouders met jonge kinderen in de wijk. Hanneke komt er nauwelijks meer, want haar zoon is er te oud voor. Die speelt alleen nog op zijn PlayStation. Ze is als de dood dat hij een gameverslaving opbouwt.

Lees verder ““Heb je het nummer van de Voedselbank?””

De gordijnen zijn weer vaker open

Yvette* is een alleenstaande moeder van twee pubers. Ze kwam elke dag haar bed uit om met haar kinderen te ontbijten en ze klaar te maken voor school. Zodra ze beiden de deur achter zich dicht hadden getrokken, deed ze de gordijnen weer dicht en dook ze haar bed in. Door de scheiding was ze in een depressie terecht gekomen, of misschien was het andersom? Het één had het ander in ieder geval wel versterkt. Post maakte ze niet open, de deurbel negeerde ze en de telefoon nam ze niet op. Toen ze merkte dat haar kinderen last kregen van de thuissituatie, door een verontrustend signaal van een leerkracht, trok ze aan de bel van de hulpverlening.

Lees verder “De gordijnen zijn weer vaker open”

“Ik schaam me voor je”

Het traject met mijn hulpvrager is afgerond. Een half jaar mocht ik bijna wekelijks meekijken in de administratie van het gezin. Brieven werden opengemaakt en opgeborgen. Er werd heel veel weggegooid. Reclame, betaalde facturen, oude documenten, niet meer relevant om te bewaren. We praatten over ziekenhuisopnamen, de Belastingdienst, boetes, uitjes en vakanties. Nare en mooie herinneringen kwamen naar boven.

Lees verder ““Ik schaam me voor je””