Bart* woont op de vierde verdieping van een enorm flatgebouw. Vanaf de balustrade kijkt hij uit over de parkeerplaats, het park en één van de andere flats. Met moeite kan hij zich naar beneden manoeuvreren. Zijn scootmobiel neemt het overgrote deel van de entree van zijn woning in beslag. Bart kan door verschillende operaties en aandoeningen niet lopen. Naast lichamelijke gezondheidsklachten heeft hij ook grote psychische problemen. Hij is volledig afgekeurd en leeft van zijn uitkering.
Lees ““Ik begrijp niet wat er staat, dus ik bewaar het maar”” verder“Het is lopen, lopen, niet kijken”
Samira* is trotse moeder van een studerende zoon. Ze is ook mantelzorger van haar moeder van bijna 80. Het been van haar moeder is geamputeerd, ze heeft een protese en een wond aan haar ander voet. De thuiszorg komt dagelijks langs voor de verzorging. Samira helpt met boodschappen doen, wassen en gaat mee naar het ziekenhuis. Haar moeder is in Suriname geboren en de familiebanden zijn sterk. Ze gaat er elke dag naar toe.
Lees ““Het is lopen, lopen, niet kijken”” verderDe gordijnen zijn weer vaker open
Yvette* is een alleenstaande moeder van twee pubers. Ze kwam elke dag haar bed uit om met haar kinderen te ontbijten en ze klaar te maken voor school. Zodra ze beiden de deur achter zich dicht hadden getrokken, deed ze de gordijnen weer dicht en dook ze haar bed in. Door de scheiding was ze in een depressie terecht gekomen, of misschien was het andersom? Het één had het ander in ieder geval wel versterkt. Post maakte ze niet open, de deurbel negeerde ze en de telefoon nam ze niet op. Toen ze merkte dat haar kinderen last kregen van de thuissituatie, door een verontrustend signaal van een leerkracht, trok ze aan de bel van de hulpverlening.
Lees “De gordijnen zijn weer vaker open” verder“Zonder hulp? Dan was ik weer op straat beland”
Hans* was eigenaar van een goed lopend bedrijf. Hij werkte hard, verdiende heel veel geld, maar toch knaagde er iets. Hij miste de vrijheid om de dingen te doen die hij het liefst deed: reizen en muziek maken. Hans verkocht zijn bedrijf en vond een leuke baan in loondienst, maar na een aantal jaren ging het bedrijf failliet. In dezelfde periode vertrok zijn vrouw en nam hun dochter mee. De scheiding kostte heel veel geld, tijd en verdriet. Hans had geen baan meer, moest zijn huis verkopen, raakte dakloos en verslaafd aan alcohol.
Lees ““Zonder hulp? Dan was ik weer op straat beland”” verder“Het is alleen maar afwachten”
Het echtpaar komt uit Roemenië. Om te werken zijn ze naar Nederland gekomen. En voor een beter leven. Ze hebben twee opgroeiende kinderen. Elke dag stonden ze vroeg op om aan het werk te gaan. Beiden hadden verschillende banen in de schoonmaakbranche en kregen meerdere keren een tijdelijk contract. Ondanks vooruitzichten en beloften kwam er niets van het felbegeerde vaste contract. Op een dag zaten ze beiden thuis, zonder baan en zonder inkomen.
Lees ““Het is alleen maar afwachten”” verder“Een geluk bij een ongeluk”
Andrea*’s leven was nooit rustig. Elke dag was er angst, in haar jeugd voor haar vader en later voor haar echtgenoot. Beiden hadden losse handjes. Na de scheiding begon het getouwtrek om de woning en haar zoon, en de angst om beiden kwijt te raken. Het dieptepunt leek bereikt toen ze op haar fiets werd aangereden door een scooter. Ze brak haar pols op een hele lelijke manier en kon haar werk als schoonmaakster niet meer doen.
Lees ““Een geluk bij een ongeluk”” verder“Als je de ene hand geeft, dan komen ze gauw met twee”
Henriëtte* is inmiddels bijna 80, maar het begon op haar 70ste verjaardag. Haar zoon en dochter waren met hun partners op bezoek, zoals bijna elke zondag. Ze had een taart gebakken en gezorgd voor een lekkere maaltijd. Ze hield van bezoek en wilde altijd goed zorgen voor de mensen die de moeite namen om bij haar in de aanleunwoning langs te komen.
Lees ““Als je de ene hand geeft, dan komen ze gauw met twee”” verder