Yvette* is een alleenstaande moeder van twee pubers. Ze kwam elke dag haar bed uit om met haar kinderen te ontbijten en ze klaar te maken voor school. Zodra ze beiden de deur achter zich dicht hadden getrokken, deed ze de gordijnen weer dicht en dook ze haar bed in. Door de scheiding was ze in een depressie terecht gekomen, of misschien was het andersom? Het één had het ander in ieder geval wel versterkt. Post maakte ze niet open, de deurbel negeerde ze en de telefoon nam ze niet op. Toen ze merkte dat haar kinderen last kregen van de thuissituatie, door een verontrustend signaal van een leerkracht, trok ze aan de bel van de hulpverlening.
Het had Yvette heel veel moeite gekost om te praten over haar problemen, want de schaamte was groot. Hoe had ze het zo ver kunnen laten komen? Bij het eerste gesprek met de coördinator van de lokale organisatie die vrijwilligers inzet bij mensen met geldzorgen, had ze het bewust wat minder dramatisch gemaakt. Ze wilde eigenlijk niemand lastigvallen met haar schulden en negatieve gevoelens. Ze zag het als haar eigen schuld.
De vrijwilliger dacht dat Yvette enkel hulp nodig had bij het ordenen van de administratie. Toen Yvette de vrijwilliger een paar keer had ontmoet, en een klik voelde, vertrouwde ze haar toe dat er meer speelde. De vrijwilliger oordeelde niet en bleef bijna elke week langskomen. Er kwamen steeds meer brieven boven tafel. Yvette kreeg professionele hulp voor haar depressie. De gordijnen gingen overdag minder lang dicht.
Er moest veel geregeld en opgevraagd worden. Yvette voelde zich tegen gewerkt als ze weer een organisatie of instantie belde, en vervolgens van het kastje naar de muur werd gestuurd. Haar gevoel van eigenwaarde zat dwars. Papieren raakten zoek en medewerkers gingen weg of droegen haar casus over aan anderen. Yvette stond vaak in de wacht, voelde zich niet serieus genomen, kwam niet verder en gooide dan de hoorn op de haak. De vrijwilliger bleef haar geduldig steunen, hielp haar met contact leggen en onderhouden met instanties en ging mee naar de schuldhulpverlening.
Na een voortraject van ruim twee jaar lukte het om toegelaten te worden tot de WSNP. Yvette staat op om met haar kinderen te ontbijten en is er voor ze als ze uit school komen. Haar leven is niet meer zo donker. De gordijnen zijn overdag bijna altijd open. Er is weer perspectief en rust.
Jaren geleden interviewde Jansje 12 personen die ondersteuning hadden gehad van een vrijwilliger, om hun administratie en financiën te ordenen, overzicht en inzicht te creëren en (grotere) financiële problemen te voorkomen. Van de interviews zijn 12 verhalen gemaakt. In de Week tegen Armoede, van 11 t/m 17 oktober 2021, komt elke dag een verhaal online. Dit is het zesde deel. Hiermee krijgen armoede en financiële problematiek een gezicht. Hopelijk draagt dat bij aan meer begrip en bewustwording. Het kan tenslotte iedereen overkomen.
*Namen zijn gefingeerd.